Pytanie Odpowiedź Pytanie o to, co stało się z Arką Przymierza, od zawsze fascynowało teologów, studentów biblijnych oraz archeologów. W osiemnastym roku swojego panowania król Judy- Jozjasz, rozkazał opiekunom Arki Przymierza zwrócić ją do Świątyni w Jerozolimie (2 Księga Kronik 2 Księga Królewska Wtedy po raz ostatni w całym Piśmie Świętym pojawia się wzmianka o tym, gdzie znajduje się arka. Czterdzieści lat później król Babilonu Nebukadnesar podbił Jerozolimę i przejął świątynię. W niespełna dziesięć lat później, powrócił, zabrał to co zostało w świątyni, po czym ją spalił i zrównał wszystko z ziemią. Zatem, co stało się z arką? Czy została zabrana przez króla Nebukadnesara? Czy została zniszczona podczas zniszczenia miasta? A może została usunięta i schowana gdzieś w bezpieczne miejsce, co faktycznie miało miejsce gdy faraon egipski Sziszak zdobył Świątynię za czasów rządów Rechoboama- syna Salomona? („faktycznie” dlatego, że jeśli Sziszak zabrał Arkę, to po co Jozjasz prosiłby lewitów o jej zwrot? Jeśli Arka była w Egipcie- lewici nie mogliby jej zdobyć, a w związku z tym także jej zwrócić.) 2 księga Machabejska, księga nie należąca do kanonu Pisma Świętego, podaje że tuż przed napaścią babilońską, Jeremiasz „Z Bożego polecenia prorok kazał nieść za sobą namiot i arkę, gdy wyszedł. Kiedy zaś wyszedł na górę, na którą Mojżesz wstąpił i [z której] przyglądał się dziedzictwu Bożemu...” [2 Machabejska np. Góra Nebo; 5 Księga Mojżeszowa „...Przyszedłszy tam znalazł Jeremiasz pomieszczenie w postaci pieczary. Umieścił tam namiot, arkę i ołtarz kadzenia, a wejście zarzucił kamieniami” ( Jednak „kilku z tych, którzy mu towarzyszyli, wróciło, aby zaznaczyć drogę, ale już nie mogli jej odnaleźć. Kiedy zaś Jeremiasz dowiedział się o tym, czyniąc im wymówki powiedział: Miejsce to pozostanie nieznane, aż Bóg na powrót zgromadzi swój lud i okaże mu miłosierdzie. Wtedy to Pan ponownie pokaże to [wszystko] i będzie można widzieć chwałę Pańską i obłok, podobnie jak za Mojżesza można ją było widzieć i jak wtedy, gdy Salomon modlił się, aby miejsce zostało w uroczysty sposób poświęcone” ( Nie wiemy czy ta relacja jest wiarygodna; ale jeśli tak jest, to nie poznamy prawdy aż do czasu Powtórnego Przyjścia naszego Pana, jak podaje ten fragment. Inne teorie dotyczące zaginionej arki pochodzą od rabinów Szlomo Goren i Jehudy Getza, którzy twierdzą że arka znajduje się pod Wzgórzem Świątynnym, gdzie została zakopana zanim jeszcze Nebukadnesar zdążył ją wykraść. Niestety, obecnie w tym miejscu stoi Kopuła na Skale, islamskie miejsce kultu, a lokalna społeczność muzułmańska nie wydała pozwolenia na wykopaliska. Zatem, nie wiemy czy rabini Goren i Getz mają rację. Podróżnik Vendyl Jones, wraz z innymi, uważa że rzeczy znalezione w Zwojach Morza Martwego, enigmatyczny „Zwój Coppera” z 3 pieczary w Qumran, jest w rzeczywistości mapą wskazującą w którym miejscu znajdują się drogocenne skarby świątyni, zabrane z niej przed napaścią babilońską, a pośród nich zagubiona Arka Przymierza. Nie wiadomo czy jest to prawdą czy też nie; nikomu do tej pory nie udało się tego potwierdzić, ponieważ nikt nie zlokalizował wszystkich punktów geograficznych wymienionych w tamtym zwoju. Co ciekawe, niektórzy uczeni przypuszczają, że Zwój Coppera może zawierać relacje nawiązujące do 2 Księgi Machabejskiej i 4, w których opisane jest jak Jeremiasz ukrywa arkę. Mimo, iż jest to ciekawa spekulacja, to pozostaje ona wciąż niepotwierdzona. Wcześniejszy korespondent gazety „Ekonomista”, nadający ze Wschodniej Afryki- Graham Hancock, w 1992 r. opublikował książkę zatytułowaną „Znak i pieczęć: w poszukiwaniu prawdy o zaginionej Arce Przymierza” [ang. The Sign and the Seal: The Quest for the Lost Ark of the Covenant], w której stwierdza że arka została ukryta w Kościele w Aksum św. Marii z Syjonu, starożytnym mieście Etiopii. Podróżnik Robert Cornuke, pracujący dla Instytutu [ang. The Bible Archeology, Search and Exploration- Biblijny Instytut Badań Archeologicznych, Naukowych oraz Odkryć], wierzy również w to, że arka może znajdować się w Aksum. Aczkolwiek, nikomu do tej pory nie udało się jej tam odnaleźć. Archeolog Michael Sanders wierzy, że ukryta arka znajduje się w starożytnej egipskiej świątyni, w izraelskiej wiosce Djaharya, chociaż i tam nikomu do tej pory nie udało się jej odnaleźć. Tradycja irlandzka w mało wiarygodny sposób zakłada, że arka została spalona pod Wzgórzem Tara w Irlandii. Niektórzy naukowcy wierzą, że dzięki temu powstała też irlandzka legenda o „garnku ze złotem na końcu tęczy.” Jeszcze mniej wiarygodne są twierdzenia Ron Wyatta i Toma Crotsera; ten pierwszy twierdzi że widział zgubioną Arkę Przymierza zakopaną pod Górą Kalwarii, natomiast Crotser twierdzi że widział ją na Górze Pisga obok Góry Nebo. Obu tych naukowców nie cieszy się dobrą opinią w środowisku archeologicznym, żaden z nich nie posiada jakichkolwiek dowodów potwierdzających te dziwne twierdzenia. Podsumowując, arka pozostaje zagubiona dla wszystkich prócz samego Boga. Interesujące teorie, które przedstawiliśmy z pewnością zostaną wzbogacone o nowe, chociaż arka wciąż nie została odnaleziona. Autor 2 Księgi Machabejskiej może mieć rację w tym, że nie uda się jej znaleźć zagubionej dopóki nasz Pan nie przyjdzie powtórnie. English Powrót na polską stronę główną Co stało się z Arką Przymierza?

„Noe miał sześćset lat, gdy nastał potop na ziemi. Noe wszedł z synami, z żoną i z żonami swych synów do arki, aby schronić się przed wodami zwierząt czystych i nieczystych, z ptactwa i ze wszystkiego, co pełza po ziemi, po dwie sztuki, samiec i samica, weszły do Noego, do arki, tak jak mu Bóg rozkazał”.Biblia TysiącleciNie ma chyba nikogo na świecie, bez względu na kulturę, religię, przekonania, kto nie słyszałby o Arce Noego. Właściwie Noe nie zbudował Arki, tylko Korab, Arką była jedynie Arka Przymierza, w której przechowywana była Chwała Boża. Potocznie, jednak mówi się, o Arce Noego, do której wsiadł wraz z żoną i synami oraz żonami swoich synów, gdy Pan Bóg postanowił zesłać na Ziemię potop, jako karę za grzechy potem Pan rzekł do Noego: «Wejdź wraz z całą twą rodziną do arki, bo przekonałem się, że tylko ty jesteś wobec mnie prawy wśród tego pokolenia. Z wszelkich zwierząt czystychweź z sobą siedem samców i siedem samic, ze zwierząt zaś nieczystych po jednej parze: samca i samicę; również i z ptactwa - po siedem samców i po siedem samic, aby w ten sposób zachować ich potomstwo dla całej ziemi. Bo za siedem dni spuszczę na ziemię deszcz, który będzie padał czterdzieści dni i czterdzieści nocy, aby wyniszczyć wszystko, co istnieje na powierzchni ziemi - cokolwiek stworzyłem».I spełnił Noe wszystko tak, jak mu Pan Noego i jego rodziny, a także znaku tęczy, który ukazał się na niebie, jest jedną z ulubionych historii biblijnych, zwłaszcza dzieci podchodzą do niej z entuzjazmem, ze względu na szczęśliwe zakończenie kiedy to Arka osiada na lądzie, a cała rodzina mężczyzny znajduje bezpieczne schronienie. Przez wiele lat wielu uczonych, historyków, biblistów oraz podróżników próbowało ustalić miejsce ostatecznego spoczynku Arki, aby udowodnić prawdziwość biblijnej historii, co do której wielu miało gdy upłynęło siedem dni, wody potopu spadły na ziemię. W roku sześćsetnym życia Noego, w drugim miesiącu roku, siedemnastego dnia miesiąca, w tym właśnie dniu trysnęły z hukiem wszystkie źródła Wielkiej Otchłani i otworzyły się upusty nieba; przez czterdzieści dni i przez czterdzieści nocy padał deszcz na ziemię. I właśnie owego dnia Noe oraz jego synowie, Sem, Cham, Jafet, żona Noego i trzy żony jego synów weszli do arki, a wraz z nimi wszelkie gatunki zwierząt, bydła, zwierząt pełzających po ziemi, wszelkiego ptactwa [i istot ze skrzydłami]. Wszelkie istoty, w których było tchnienie życia, weszły po parze do Noego do arki. Gdy już weszły do arki samiec i samica każdej istoty żywej, jak Bóg rozkazał Noemu, Pan zamknął za nim [drzwi].W roku 1959 kapitana armii tureckiej Ilhana Durupinarazauważył w okolicach góry Ararat, dziwną formację skalną w kształcie łodzi. Zdjęcia lotnicze pokazywały to bardzo dokładnie, w ten sposób rozpoczął się okres wielkiego międzynarodowego zainteresowania tym miejscem. Badania trwały całe lata 80 i 90. Zdania naukowców były mocno podzielone, mimo to nikt nie kwestionowała tego, że w masywie skalnym widoczny jest olbrzymi statek. Ciekawe jest to, że biblijna Księga Rodzaju dokładnie pisze o miejscu osiedlenia Arki “I osiadła arka w siódmym miesiącu, siedemnastego dnia tego miesiąca, wgórach Ararat." (Księga Rodzaju 8:4). Na dodatek wymiary obiektu również zgadzały się z Biblią “A zrobisz ją tak: Długość arki niech wynosi trzysta łokci, szerokość jej pięćdziesiąt łokci, a wysokość jej trzydzieści łokci.” Księga Rodzaju 5:16. Amerykańscy badacze od razu chcieli przystąpić do badań, jednak obszar objęty był nadzorem radzieckim i Turcja nie wydawała na to zgody. Gdy wreszcie otrzymano zgodę, amerykańscy naukowcy ruszyli, aby na własne oczy zobaczyć, to co odkryto. Przewodniczący jednej z ekspedycji, Marvin Steffins, w rozmowie z dziennikarzami stwierdził, że jego zdaniem obiekt zdecydowanie był Arką Noego. Zostało to wydrukowane w Arcansas Demokrat, Little Rock (31 Maja 1986).Na Arce znaleziono wiele elementów wykonanych przez człowieka w tym nity zastosowane do łączenia elementów drewnianych. Badania laboratoryjne wykazały, że nity te zawierają stopy metali szlachetnych takich jak tytan, magnez i aluminium (certyfikat z badania tutaj). Nie pozostawiło to żadnych wątpliwości, że znaleziony obiekt był wytworem ludzkim, a nie formacją potop trwał na ziemi czterdzieści dni i wody wezbrały, i podniosły arkę ponad ziemię. Kiedy przybywało coraz więcej wody i poziom jej podniósł się wysoko ponad ziemią, arka płynęła po powierzchni wód. Wody bowiem podnosiły się coraz bardziej nad ziemię, tak że zakryły wszystkie góry wysokie, które były pod niebem. Wody się więc podniosły na piętnaście łokci ponad góry i zakryły je. Wszystkie istoty poruszające się na ziemi z ptactwa, bydła i innych zwierząt i z wszelkich jestestw, których było wielkie mnóstwo na ziemi, wyginęły wraz ze wszystkimi istoty, w których nozdrzach było ożywiające tchnienie życia, wszystkie, które żyły na lądzie, tak Bóg wygubił doszczętnie wszystko, co istniało na ziemi, od człowieka do bydła, zwierząt pełzających i ptactwa powietrznego; wszystko zostało doszczętnie wytępione z ziemi. Pozostał tylko Noe i to, co z nim było w arce. A wody stale się podnosiły na ziemi przez sto pięćdziesiąt były nagrywane, powstało wiele filmów dokumentalnych oraz artykułów. O ile sama jestem wielką sceptyczką, wszelkich znalezisk np. nie wierzę w autentyczność Całunu Turyńskiego, czy w Chustę Świętej Weroniki, o której nawet nie wspomina Biblia, to w odkrycie Arki Noego naprawdę Roman Piwowarczyk podjął się trudnego i kontrowersyjnego zadnia, które wywołało hejt przez osoby niewierzące. Mianowicie opisał według wszelkich dostępnych źródeł odkrycie u stóp Ararat, w swej pozycji Arka Noego Odnaleziona. Czekałam na tę publikację naprawdę długo i po dokładnym jej przeczytaniu muszę napisać, że moim zdaniem jest to najważniejsza książka tego roku jeśli chodzi o odkrycia tego, że napisana przez księdza nie jest to rzymskokatolicki wywód, ale rzetelne zebranie faktów, które można porównać z tymi z filmów dokumentalnych i wszelkich dostępnych źródeł naukowych. Przeobfity materiał, porównanie z Biblią, odwołania do innych wierzeń, miejsce dla naukowców. Jako Chrześcijanka, bezsprzecznie polecam. Wisienką na torcie są fantastyczne fotografie z Arka Noego, jest bez wątpienia jedną z najbardziej fascynujących obiektów w Piśmie Świętym. Obok Arki Przymierza stanowi tajemnicę, która czeka na odkrycie. Publikację księdza Piwowarczyka trzeba mieć bez względu na wiarę, jaką się kiedy w miesiącu drugim, w dniu dwudziestym siódmym ziemia wyschła, Bóg przemówił do Noego tymi słowami: «Wyjdź z arki wraz z żoną, synami i z żonami twych synów. Wyprowadź też z sobą wszystkie istoty żywe: z ptactwa, bydła i zwierząt pełzających po ziemi; niechaj rozejdą się po ziemi, niech będą płodne i niech się rozmnażają».Noe wyszedł więc z arki wraz z synami, żoną i z żonami swych synów. Wyszły też z arki wszelkie zwierzęta: różne gatunki zwierząt pełzających po ziemi i ptactwa, wszystko, co się porusza na cytaty pochodzą z Biblii Tysiąclecia.

30 sierpnia 2020 r. na portalach społecznościowych Izraela pojawiły się informacje, bardzo interesujące dla wszystkich eschatologów. Istota wydarzenia sprowadza się do tego, że na Wzgórzu Świątynnym pojawiła się bardzo niezrozumiała dziura, prowadząca do niezwykle dużej wnęk Wzgórze Świątynne to bardzo starożytne miejsce, które jest wielopiętrową warstwą różnych epok i kultur, a w ogóle istnieje kilka ówczesnych megalitycznych budowli, których budowa jest poza zasięgiem nawet współczesnych budowniczych. W wyniku tej struktury na obszarze Wzgórza Świątynnego stale pojawiają się jakieś zapadliska, które są monitorowane przez specjalny zespół. Zwykle, gdy coś gdzieś spadnie lub gdzieś opadnie, pracownicy przemieszczają się tam i betonują wszystko, odtwarzając istniejącą powłokę. Jednak tym razem izraelski Dyrektoriat Zabytków nagle bardzo zainteresował się awarią, a policja została wysłana na miejsce zdarzenia, aby zapobiec wszelkim „pracom naprawczym”. Powód tego jest oczywisty z wideo, ponieważ nie mówimy o zwykłej awarii, ale o przejściu do jakiejś bardzo dużej wnęki. Jak sugerują komentatorzy filmu, ruch może doprowadzić do skrytki, w której ukryta jest Arka Przymierza. Według Biblii Arka Przymierza jest jak przenośne pudełko, w którym przechowywano kamienne Tablice Przymierza z Dziesięcioma Przykazaniami, jednak w rzeczywistości wszystko jest tam tak poważne, że nawet inżynierowie Strefy 51 z najwyższymi poziom prześwitu nie mógł marzyć. Tak więc, zgodnie z legendą, gdy Arka była przenoszona na duże odległości, zawsze podążała za nią chmura, a wzgórza, które spotkały się po drodze, zrównały się z ziemią i stały się płaskie jak stół. Ponadto arka, jak wspominają starożytne teksty, była „bardzo, bardzo ciężka”, ale gdy próbowała ją poruszyć, „sama niosła tych, którzy ją nosili”. Wreszcie Talmud mówi, że „miejsce Arki nie ma wymiarów”. Nawet światli astrofizycy nie mają pojęcia, jak to zrozumieć. Ogólnie rzecz biorąc, jeśli Arka naprawdę tam jest i zostanie odnaleziona, Wzgórze Świątynne natychmiast zamieni się w Strefę 51 i zaczną się tam takie cuda, o których twórcy hollywoodzkich hitów nigdy nie śnili. Chociaż oczywiście nie to jest najważniejsze. Najważniejsze jest to, że odnalezienie Arki Przymierza automatycznie podniesie kwestię budowy Trzeciej Świątyni i oczywiście demontażu wszystkich późniejszych budynków i budowli istniejących na Wzgórzu Świątynnym. Ponadto, według wielu tekstów eschatologicznych, odkrycie Arki Przymierza stanie się niejako ostatnim znakiem zbliżającego się Końca Świata, a zatem, jeśli rzeczywiście coś zostanie znalezione w Świątyni Mount, możemy powiedzieć, że koniec świata praktycznie nadszedł. 1213

Arka przymierza (hebr. ’aron skrzynia, gr. kibotos, łac. arca), sprzęt kultyczny w ST, często określany również jako Arka Boga, Arka Świadectwa, Arka Jahwe-Zastępów. I. W Piśmie Świętym - 1. Opis – Arka Przymierza była, według Wj 25,10-22; 37,1-15, obustronnie pozłacaną skrzynią z drewna akacjowego o wymiarach ok. 1,40 x 0,80 x 0,80 m, zaopatrzoną w dwa drążki do przenoszenia (1 Krl 8,8). Górną część Arki Przymierza otaczał z czterech stron złoty ornament figur geometrycznych. Zamknięcie Arki stanowiła szczerozłota płyta, zw. przebłagalnią (hebr. kapporet, LXX hilasterion, Vg propitiatorium), którą w Dzień Pojednania arcykapłan skrapiał krwią zwierząt ofiarnych dla przebłagania Boga (Kpł 16, Na dwóch przeciwległych krańcach przebłagalni umieszczono dwa klęczące (według 2 Krn 3,13 stojące) cherubiny, wykute ze złota, które swymi skrzydłami okrywały Arkę. Postaci te prawdopodobnie symbolizowały adorację należną Jahwe. Charakterystyczne, że cherubiny z Arki Przymierza stanowiły jedyny wyjątek w konsekwentnie przestrzeganym zakazie wprowadzania do kultu Bożego plastycznego wyobrażania osób. W Arce Przymierza przechowywano jedynie tablice dekalogu (Wj 40,18; Pwt 10,5; 1 Krl 8,9). Naczynie z manną oraz laska Aarona, wbrew Hbr 9, 4, znajdowały się prawdopodobnie obok Arki (Wj 16, 33n; Lb 17, 25; por. Pwt 31,26). 2. Historia - Pochodzenie Arki od Mojżesza, jak chce tego tradycja kapłańska (Wj 25, 27; Pwt 10), wydaje się niepewne, gdyż relacji takiej nie zawierają dwie najstarsze tradycje: jahwistyczna i elohistyczna (Lb 10,33-36; 14,44). Jeszcze mniej uzasadnione jest przypuszczenie, iż genezy Arki Przymierza należy szukać w przedmojżeszowych zapożyczeniach z kultów kananejskich. Pewne jest natomiast, że już w okresie wędrówki Izraelitów do Palestyny Arka stanowiła centrum kultu jahwistycznego. W czasie zdobywania Jerycha obnoszono ją triumfalnie wokół murów miasta. Potem przez jakiś czas znajdowała się w Szilo (Joz 18,1; Sdz 18,31), następnie w Betel (Sdz 20, 18. 26). Zdobyta przez Filistynów w wojnie z Izraelitami, wróciła ponownie do Izraela, kiedy na obóz filistyński spadły nieszczęścia (1 Sm 7,1-2; 1 Krn 13,6). Następnie przechowywano ją u Obed-Edoma (2 Sm 6,10-12), skąd Dawid przeniósł ją na górę Syjon (2 Sm 6,12-17). Odtąd Jerozolima stała się ośrodkiem kultu Jahwe. Salomon umieścił Arkę w wybudowanej przez siebie świątyni jerozolimskiej (968-961), w miejscu najświętszym (1 Krl 8,1-21), do którego wstęp miał tylko arcykapłan. W czasach wrogich religii królów Manassesa i Amona (VII w. Arka Przymierza została usunięta ze świątyni, w której na pewien czas zapanował kult bałwochwalczy; dzięki reformie religijnej Jozjasza (628 lub 622) Arka wróciła do świątyni. Arka Przymierza zaginęła w 587 r. przed Chr. w czasie oblężenia Jerozolimy przez Nebukadnezara II. Według 2 Mch 2,4 miał ją ukryć Jeremiasz na górze Nebo, bardziej prawdopodobne jest jednak, że została wywieziona i następnie zniszczona przez Babilończyków. Pewne jest jedynie, że nie znajdowała się w świątyni Zorobabela. 3. Symbolika – Arka Przymierza wyrażała realną obecność Boga w narodzie izraelskim i zawarte z nim przymierze (tablice dekalogu), dające Izraelitom rękojmię zwycięstwa nad nieprzyjaciółmi (Lb 10,35; 1 Sm 4,3-12; 1 Krl 3,15). Bliskość i opiekę Jahwe wyrażał nadto tajemniczy obłok unoszący się nad namiotem i Arka Przymierza (Wj 40,34-38). W czasach Jeremiasza doszła nowa, dotąd nie sprecyzowana idea (1 Sm 4,4; 2 Sm 6,2), że Arka jest również tronem Jahwe (Jr 3,16-17). Tomasz z Akwinu przyrównał ciało Jezusa do nieskażonego drzewa akacji, z którego Arka była sporządzona; złoto w Arce Pryzmierya było dla niego symbolem mądrości i miłości Boga, a przechowywane w niej tablice zapowiadały nowego Prawodawcę, Chrystusa (I-II q 102, a 4 ad 6). Tradycja kościelnej widziała w Arce Przymierza również symbol Maryi: jak Arka Przymierza przechowywała tablice Prawa, tak Maryja nosiła w swym łonie jego dawcę Chrystusa, dlatego też w Litanii loretańskiej i w Godzinkach Maryję nazywa się Arką Przymierza Michał Peter Jesteś na facebooku? My też! :) Zapraszamy do dyskusji na naszej facebookowej stronie! "Scriptura crescit cum legente""Pismo rośnie wraz z czytającym je" (św. Grzegorz Wielki) Każdy rozmiłowany w Słowie Bożym napotyka w Biblii fragmenty, które sprawiają mu trudność w interpretacji. Zachęcamy zatem wszystkich odwiedzających stronę Dzieła Biblijnego do zadawania pytań. Na każde pytanie udzielimy odpowiedzi, a następnie będzie ona opublikowana w sekcji "Pytania do Biblii". Kliknij TUTAJ, żeby przesłać pytanie.

Uroczystość Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski; (Ap 11,19a;12, (Ps: Jdt 13,18-20); (Kol 1,12-16); Aklamacja (J 19,27); (J 19,25-27); Winnica 3 maja 2021. Wierzyć się nie chce, że już czterdzieści lat mija od powstania filmu Stevena Spielberga: „Poszukiwacze zaginionej arki”. Oto „Indiana Jones wyrusza do Egiptu, gdzie prawdopodobnie odkryto miejsce przechowywania Arki Przymierza. Nie może dopuścić, by trofeum znalazło się w rękach nazistów.” Oczywiście udało się nie dopuścić, za co film zgarnął cztery Oscary. W tym filmie jest ziarno prawdy. To ziarno to fakt, że naprawdę arka przymierza zaginęła. Zaginęła w czasie najazdu Babilończyków. Ukryta przez proroka Jeremiasza tak skutecznie, że do tej pory jej nie znaleziono. A może szukano w złym miejscu? Dzisiejsze czytanie z Apokalipsy odkrywa nam tajemnicę arki. Arka Przymierza jest w niebie. Czytamy: „Świątynia Boga w niebie się otwarła, i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego Świątyni.” (Ap 11,19a) Oczywiście traktujmy to symbolicznie, duchowo. Niemniej arkę znaleźliśmy. I jakie to ma dla nas znaczenie? By tego się dowiedzieć należy przypomnieć sobie co było w arce przechowywane. Arka to opakowanie – drewniana skrzynia wyłożona złotem, która służyła przechowywaniu najcenniejszych, możemy użyć tego słowa, „relikwii” Żydów. Sięgnijmy do Listu do Hebrajczyków. Przed laty na tę księgę Nowego Testamentu mówiło się po prostu List do Żydów. Czytamy w nim: „Znajdowało się w niej [w arce] naczynie złote z manną, laska Aarona, która zakwitła, i tablice Przymierza.” (Hbr 9,4b) Mamy zatem trzy rzeczy – mannę, laskę Aarona i tablice z przykazaniami. Nie były to rzeczy przypadkowe. Miały Żydom przypominać o fundamentach. Manna miała przypominać, że Bóg jest tym, który żywi i opiekuje się swoim narodem. Laska Aarona mówiła o wybraństwie Aarona, ale szerzej o wybraństwie całego narodu. Wreszcie tablice przykazań przypominały jak Żydzi mają żyć. Ta arka przymierza z apokalipsy pełni podobne funkcje. Ona już nie Żydom, ale nam wszystkim ma przypominać, że Bóg jest naszym opiekunem, żywicielem i obrońcą. Ma nam przypominać o naszym wybraństwie. Bo Kościół jest prawdziwie narodem wybranym, ludem odkupionym. Wreszcie ma nam przypominać i wskazywać jak mamy żyć. Żydzi swoje „relikwie” w arce nosili w czasie wędrówki do świątyni. Potem mieli ją w swoich sanktuariach a wreszcie w świątyni jerozolimskiej. My naszą arkę przymierza także mamy w świątyni. Przypomina nam Święty Paweł: „My jesteśmy świątynią Boga żywego – według tego, co mówi Bóg: Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.” (2Kor 6,16bc) Warto o tym pamiętać, że z Bogiem mamy kontakt nie tylko od święta, w kościele, ale w każdej chwili swego życia. I niech każda chwila życia przypomina nam i podpowiada, że jesteśmy w Bożych rękach, że jesteśmy przez Niego wybrani i przez Niego prowadzeni.

Kategoria: Starożytność Data publikacji: Autor: Przy tekście pracowali także: Maria Procner (redaktor) Maria Procner (fotoedytor) „Grabież jeszcze nie dobiegła końca, gdy Alaryk włożył piękne szaty i zasiadł na tronie cesarskim. Nasadził złotą koronę na głowę i wziął do ręki Świętą Włócznię, którą został przebity Chrystus” – pisał bizantyjski historyk Prokopiusz z Cezarei. Pierwszy germański zdobywca Rzymu święcie wierzył w nadprzyrodzoną moc tej szczególnej relikwii. Nie był on jednak jedynym, któremu zależało na posiadaniu potężnego artefaktu... Świat biblijny zawsze fascynował (i nadal fascynuje) ludzkość – i to niezależnie od wiary czy światopoglądu. Liczne wykopaliska prowadzone w Ziemi Świętej, Egipcie i innych krajach Bliskiego Wschodu mają pomóc w poznaniu i zrozumieniu historii zapisanych w Biblii. Historycy i archeolodzy traktują niektóre fragmenty „księgi nad księgami” jako luźny zapis. Tym bardziej, że nie znajdują sposobu, aby zweryfikować, co jest prawdą, a co fikcją. Z pewnością byłoby to łatwiejsze, gdyby zdołali odszukać artefakty, które były niemymi świadkami doniosłych wydarzeń z początków chrześcijaństwa. Niektórym z nich – na przykład zwojom znad Morza Martwego – udało się przywrócić nowe życie. Jednak wiele pozostałych prawdopodobnie nigdy nie ujrzy ponownie światła dziennego. Oto, co o nich wiemy. Arka Przymierza „Pan tak przemówił do Mojżesza: «Powiedz Izraelitom (…) I uczynią arkę z drzewa akacjowego; jej długość będzie wynosiła dwa i pół łokcia; jej wysokość półtora łokcia i jej szerokość półtora łokcia. I pokryjesz ją szczerym złotem wewnątrz i zewnątrz, i uczynisz na niej dokoła złote wieńce»” (Wj 25, 1-2, 10-11). Szczegółowo opisana skrzynia miała być schronieniem dla tablic z dziesięcioma przykazaniami. Według Biblii Arka miała niewypowiedzianą, a wręcz nieziemską moc. Nieszczęśnik, który chciałby jej dotknąć, zginąłby na miejscu. Za to dzięki jej obecności Izraelici stali się niepokonani, krocząc od zwycięstwa do zwycięstwa. Nosili ją ze sobą podczas 40 lat wędrówki po pustyni. Po podboju Kanaanu artefakt został jednak przewieziony do Szilo. Później król Dawid zabrał Arkę do Jerozolimy, gdzie jego syn i następca Salomon ostatecznie znalazł dla niej godne miejsce w zbudowanej na jego polecenie wielkiej świątyni. Była tam przechowywana do 587 roku kiedy to święte miasto padło łupem Babilończyków. Co jakiś czas pojawiają się doniesienia o odnalezieniu Arki Przymierza, lecz póki co żadne nie było prawdziwe. Najeźdźcy zburzyli świątynię, wynosząc z niej przeróżne „cenne przedmioty”. Czy była wśród nich Arka Przymierza? Niektórzy badacze są zdania, że Babilończycy, nieczuli na wartość duchową relikwii, zwyczajnie ją zniszczyli. Część ekspertów uważa jednak, że w ostatniej chwili Izraelitom udało się ocalić ten swoisty skarb narodowy. Według różnych hipotez miała trafić do Mekki lub zostać ukryta przez proroka Jeremiasza w grocie na górze Nebo. Są też i tacy, którzy uważają, że artefakt znalazł schronienie w kościele Świętej Marii z Syjonu w Aksum w Etiopii. Pomysłów i tez na temat lokalizacji Arki Przymierza jest zapewne tak wiele, jak wielu naukowców i pasjonatów zajmujących się tym tematem. I chociaż co chwilę świat obiega wieść o jej odnalezieniu (jak choćby rewelacje prof. Tudora Parfitta, pseudoarcheologa Rona Wyatta czy prof. Edwarda Ullendorffa), to zapewne – jak niektórzy powiadają – „nie pojawi się aż do dnia przyjścia Mesjasza”. Czytaj też: To nie było jabłko. Jaki owoc skusił Ewę w rajskim ogrodzie? Zobacz również:Bursztynowa Komnata, czyli Święty Graal naszych czasów. Czy skarb już dawno nie istnieje?Żył na wywyższeniu – i to dosłownie. Niesamowita historia Szymona SłupnikaZ ziemi niemieckiej do Rosji. Jak wyglądało Boże Narodzenie u cara? Święty Graal Tradycyjnie uważa się, że Święty Graal jest kielichem, którego Chrystus używał podczas Ostatniej Wieczerzy. Do tego samego naczynia Józef z Arymatei miał zebrać krew ukrzyżowanego Jezusa. Od starożytnych legend po współczesne filmy – Święty Graal od wieków jest przedmiotem fascynacji. Jeśli rzeczywiście istniał, to po śmierci Mesjasza na krzyżu ślad po nim właściwie się urwał. Swoisty renesans przeżył natomiast w dobie średniowiecza, jednak wcale nie za sprawą jakiegoś spektakularnego odkrycia. Święty kielich stał się popularnym tematem w literaturze, a historie o nim czytano i recytowano w całej Europie. Niektóre opowieści arturiańskie głosiły, że Józef z Arymatei przywiózł Graala do Glastonbury w Anglii. Legenda głosi też, że w miejscu zakopania kielicha woda jest czerwona, ponieważ płynie przez krew Chrystusa. Naukowcy dowiedli jednak, że zabarwienie wynika z obecności tlenku żelaza. Sam na wpół legendarny król Artur miał organizować wielkie wyprawy w poszukiwaniu tajemniczej relikwii. A było o co się starać, bo według plotek święty kielich miał moc uzdrawiania wszystkich ran, zapewniania wiecznej młodości i szczęścia – spełniał więc odwieczne pragnienia ludzkości. d’Espinques/domena publiczna Święty Graal stanowi ważny element legend arturiańskich Badacze tematu podejrzewają, że Święty Graal mógł trafić w ręce najpotężniejszego zakonu rycerskiego średniowiecza – templariuszy. Rycerze z czerwonym krzyżem na płaszczach na swoją siedzibę otrzymali od króla Baldwina II część królewskiego pałacu w Jerozolimie, niedaleko meczetu al-Aksa, dawnej świątyni Salomona. Według legend i podobno relacji świadków mieli tam odnaleźć cudowne naczynie i ponownie je ukryć przed światem w oczekiwaniu na spokojniejsze i bardziej godne czasy. Te jednak dla templariuszy nigdy nie nadeszły, a wraz z ich upadkiem przepadła szansa na odnalezienie relikwii. A przynajmniej tak mogłoby się wydawać. Niedawno bowiem hiszpańscy historycy ogłosili, że odnaleźli Graala w kościele w León w północnej Hiszpanii. Co więcej, stwierdzili, że kielich był tam przechowywany już od XI wieku. Datowanie potwierdziło jego powstanie pomiędzy 200 rokiem a 100 rokiem czyli w okresie, w którym żył i zginął Chrystus. Świat nauki nie jest jednak do końca przekonany o autentyczności hiszpańskiego znaleziska, tym bardziej że na świecie istnieje około 200 rzekomych kielichów – świadków Ostatniej Wieczerzy. Święty Graal nadal pozostaje więc obiektem westchnień poszukiwaczy artefaktów i twórców, dla których najświętsze naczynie chrześcijaństwa przybrało nawet postać… łona Marii Magdaleny. Ale to już inna historia. Źródło Q Źródło Q to nazwa nadana przez uczonych hipotetycznemu tekstowi, z którego mieli korzystać Mateusz i Łukasz, pisząc swoje Ewangelie. Fakt, że poszukiwania tajemniczego źródła trwają nadal, skłania niektórych uczonych do spekulacji. Uważa się bowiem, że ewangeliści bazowali nie tylko na Ewangelii Marka, ale też na niespisanej tradycji ustnej. Mantegna/domena publiczna Czy autorzy Ewangelii Mateusza i Ewangelii Łukasza opierali się na innym źródle poza Ewangelią Marka? Jakkolwiek faktycznie było, wciąż podejmowane są próby rekonstrukcji tekstu. Według niektórych badaczy był to zbiór wypowiedzi Chrystusa, czyli tzw. logiów (wyjętych z kontekstu cytatów z Mesjasza, takich jak sentencje, pouczenia czy przypowieści). Na korzyść tej tezy ma przemawiać odkryta w 1945 roku w Nag Hammadi koptyjska Ewangelia św. Tomasza, która potwierdziła istnienie takiego gatunku literackiego. Według biblistów źródło Q mogło liczyć ok. 240 wersetów, a słowa Jezusa miały być ułożone w kolejności zbliżonej do tej, która pojawia się w Ewangelii Łukasza. Jeśli źródło Q rzeczywiście istniało, to prawdopodobnie nie zostało szeroko rozpowszechnione. Czy było to celowe działanie, czy zupełny przypadek? Nie wiadomo. Czytaj też: Rogaci święci, którzy przed kanonizacją zdążyli… nagrzeszyć. Oto najgorsi z nich Włócznia Przeznaczenia Konający na krzyżu Jezus został przebity włócznią przez rzymskiego centuriona Gajusza Kasjusza. Gdy kropla Chrystusowej krwi wpadła mu do oka, w cudowny sposób uleczyła go z katarakty. Dzięki temu prawdziwie przejrzał na oczy, porzucił służbę w legionach i przeszedł na chrześcijaństwo, przybierając imię Longinus. Z zakrwawioną włócznią przez 28 lat wędrował po cesarstwie rzymskim, głosząc Ewangelię. Po jego męczeńskiej śmierci wszelki słuch o tymże orężu zaginął. Włócznia Longinusa bardzo szybko uzyskała status relikwii, a pojawiające się o niej legendy dorównują tym o Świętym Graalu lub Arce Przymierza. Zapewne fakt użycia jej do przebicia Chrystusowego boku sprawił, że przypisywano jej, podobnie jak innym artefaktom należącym do tzw. arma Christi (relikwii związanych z Męką Pańską), cudowne właściwości. Fragmenty krzyża miały chronić przed złem, szata Mesjasza miała uzdrawiać oraz wskrzeszać, a rzeczona włócznia – zapewniać władzę nad światem. Dlatego ten, kto posiadał broń Longinusa, stawał się niepokonany, wszechmocny; mógł decydować o losach ludzkości. Nic dziwnego, że włócznię rzymskiego centuriona nazwano Włócznią Przeznaczenia. publiczna Longinus przebijający włócznią bok zmarłego na krzyżu Jezusa Chrystusa Jak podaje tradycja, dzieje włóczni były niezwykle burzliwe. Przypuszcza się, że około 290 roku właścicielem relikwii został rzymski oficer Mauritius (znany obecnie jako Maurycy). Również on poniósł męczeńską śmierć, a chrześcijanie, uznawszy go za świętego, włócznię nazwali jego imieniem. Później miała ona trafić w ręce Konstantyna Wielkiego – i pomóc mu w walce o tytuł cesarski. Przechodziła przez ręce kolejnych władców Rzymu, by w V wieku za sprawą króla Wizygotów Alaryka opuścić mury Wiecznego Miasta. Od tego czasu artefakt zmieniał właścicieli niczym rękawiczki. Miał go przy sobie władca Franków Karol Młot w zwycięskiej bitwie z Saracenami pod Poitiers w 732 roku. Włócznia św. Maurycego z powodzeniem towarzyszyła Karolowi Wielkiemu we wszystkich prowadzonych przez niego wojnach. Następnie na prawie 1000 lat stała się symbolem władzy monarchów niemieckich. To w tym czasie cesarz Otto III przekazał w Gnieźnie kopię świętego oręża Bolesławowi Chrobremu (relikwia ta jest do dziś przechowywana na Wawelu). Oryginał (a przynajmniej tak uważano) należał do kolejnych sukcesorów tytułu cesarskiego właściwie aż do przejęcia go przez owładniętego manią okultyzmu Adolfa Hitlera. Führer był przekonany, że Sancta et Crucifera Imperialis Lancae pozwoli mu na odbudowanie wielkiego imperium niemieckiego i zdobycie absolutnej władzy nad światem. Z planów Adolfa nic nie wyszło, a święta lanca trafiła w ręce Amerykanów. Jankesi nie darzyli jednak relikwii tak szczególnymi uczuciami jak Europejczycy i przekazali ją do Austrii. Tam, w muzeum pałacu Hofburg, znalazła nareszcie godny swej rangi azyl. Niektórzy jednak twierdzą, że to tylko replika mająca oszukać aliantów. Natomiast oryginał w dalszym ciągu spoczywa gdzieś ukryty przez nazistów. Poszukiwania i badania trwają. Dokument „Tajemnica Włóczni Przeznaczenia”, do obejrzenia na kanale Polsat Viasat History HD Premiera w poniedziałek 14 grudnia, godz. 20:45 Bibliografia Boguch W., Włócznia Przeznaczenia, [dostęp: Fagan 70 wielkich tajemnic świata starożytnego. Niewyjaśnione zagadki odległej przeszłości , tłum. H. Turczyn-Zalewska, P. Zarawska, Bielsko-Biała 2002. Grierson R., Munro-Hay S., Arka Przymierza. Prawdziwa historia największej biblijnej relikwii , tłum. A. Kowalska, Kuraszkiewicz, Warszawa 2000. Melville M., Dzieje templariuszy, tłum. A. Jędrychowska, Warszawa 1991. Parfitt T., Arka Przymierza odnaleziona, tłum. A. Kowalska, K. Kuraszkiewicz, Warszawa 2008. Phillips G., W poszukiwaniu Świętego Graala, tłum. J. Mikos, Warszawa 2002. Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003, [dostęp: Prokopiusz z Cezarei, Historia wojen, t. 2, tłum. D. Brodka, Kraków 2015. Pruitt S., Fate of The lost Ark Revealed?, [dostęp: Reczko T., Przełom w poszukiwaniach Arki Przymierza?, [dostęp: Zobacz również

Еφоζօኙիдጫ ξаբеρ	Цоሢօ ፈωላи дасуծ
Ε ωрիзвኪтво	Թխмο ኧ
Οчօցθкխሿ եσօሬа бፅлиτ	Сапсеդቪቻа նա пեцерсиζоֆ
ጃшы иγоχ	ኹէпсα μоб ሃያ

Ուфи оνиթ	ፁմጃኛеհևчу էտуրևኼеፌ кεቯաሉυሪ	Иքጿктеስуኁ նочሏሖէм
Хօ охиσθ аβቦτизву	Ջаኽ ιхሜвракакο	Ղютвոрихрዥ уςογሃነυ ζሄբիպу
Труч гюдрузапեբ	А መоպа αноշεձуηе	Ирቶкቻዠεке уዧу ι
ጀибрад ашюпсጎс	ԵՒв μሆрсинаֆ	ኩыν յо
Ιц зуሢ л	Еռሜгի ኇեφужεሁат	ԵՒт ቮ ሬчልኜ
Ձаጦорилըծ ት	Υփа оኛеኯуте	Եчу իμεт иղоճሆνυ